Het zout der aarde
Vanuit Londen komt er nogal eens wat richting Nederland over evangelisatie. Zo komen de twee bekende evangelisatiemethoden de Alpha cursus en Christianity Explored er vandaan. Een heel ander boek over evangelisatie uit Londen is Het zout der aarde, uit 1994, dat recent vertaald is.
Het boek is geschreven door Peter Masters, sinds 1970 predikant van de Metropolitan Tabernacle in Londen, de kerk van C.H. Spurgeon, die bekend staat om de nadruk op evangelisatie. Het boek is uitgegeven in samenwerking met de commissie
Evangelisatie van de Hersteld Hervormde Kerk en is een indringend appel om het gesprek met onze niet-gelovige naaste aan te gaan.
De lezer wordt in hoofdstuk 1 allereerst aangespoord om vol overtuiging, maar ook als plicht, vol van verlangen en vurige ijver te getuigen. Daarbij geeft Masters ook aan dat er gebed, geduld en moed nodig is. Het is iets wat met vallen en opstaan gepaard gaat en daarbij is het belangrijk om het doel voor ogen te houden. Het hoofdstuk ondergraaft heel beslist en overtuigend alle excuses die men zou kunnen bedenken om niet te getuigen.
Hoofdstuk 2 is een hoofdstuk waar dr. Masters zijn theologische visie op getuigen duidelijk neerzet. Of iemand tot geloof komt, is enerzijds niet totaal afhankelijk van ons en onze methoden maar het is ook weer niet zo dat al onze inspanningen zinloos zijn, omdat God het moet doen. Lijdelijkheid, maar ook activisme bestrijdt hij.
In hoofdstuk 3 maakt hij duidelijk dat we prima mensen kunnen overtuigen dat zij verantwoording aan God moeten afleggen. Aan de hand van wat de apostel Paulus schrijft, wordt duidelijk gemaakt dat de mensen niet onwetend zijn en zeker tot verantwoording geroepen kunnen worden.
Pas na al deze inleidende hoofdstukken komt Masters toe aan wat er zo nadrukkelijk op de achterkant van het boek staat dat in dit boek alléén de methoden van de Heere Jezus en Zijn apostelen nauwkeurig worden onderzocht. Mijns inziens wel wat
grote woorden als alleen in het twee de deel van het boek daarover gesproken wordt en dit toch ook vermengd wordt met wat Charles Bridges heeft geschreven in The Christian Ministry uit 1849. In dat boek worden de ongelovigen ingedeeld in verschillende groepen, waarvan Masters een selectie gebruikt.
Hij kiest ervoor om de ongelovigen in te delen in ‘de onwetende en onverschillige’, ‘de hoogmoedige’, ‘de egoïst’ en ‘de overtuigde atheïst’. Bij al deze groepen geeft hij aan wat de Heere Jezus in het Evangelie tegen deze groepen mensen zegt.
Het zout der aarde gaat hierbij vooral in op hoe we de zonde aan de kaak kunnen stellen en mensen kunnen confronteren met de heilloze weg waarop zij zich bevinden. In het gesprek met niet-gelovigen draait het daarbij vooral om het woord ‘verrassen’. Hoe kunnen we de ander verrassen door dingen te zeggen die zij niet verwachten, zoals de Heere Jezus dat zo prachtig deed met Zijn gelijkenissen?
Het boek steekt in bij de dwaalweg van degene die we voor ons hebben en probeert diegene te ontmaskeren. Het is wel mijn vraag hoe je dat goed aanpakt in een persoonlijk gesprek. Hij geeft niet voor niets aan dat de preek nu juist de plaats is om
duidelijk te zeggen wat de heilloze weg is in iemands leven, omdat het daarbij niet direct tegen de persoon zelf gezegd wordt, maar iemand zelf de conclusie kan trekken.
Masters heeft niet veel op met andere methoden van evangelisatie, zoals apologetische methoden waarbij mensen met rationele argumenten overtuigd worden. Daar naast neemt hij bijvoorbeeld stevig stelling tegen de geestelijken die ‘de ware godsdienst verdraaien’. Daarin is het verschil tussen waarschuwen en (ver)oordelen soms moeilijk te zien. Toch is het boek
uiteindelijk bedoeld als aanmoediging om mensen aan te sporen om tot Christus te naderen en ernaar te streven door Hem verlost te worden.
Het is goed dat wij hier allen toe aangespoord worden, met de bemoediging dat de Heere ons zal ons zegenen in deze belangrijke taak van het getuigen.
