Bonders in opmars

-Aan de orde komen o.a: de ontwikkelingen van de hervormd-gereformeerde beweging in Delft (ds.P.Zandt) en in Veenendaal (ds.A.Vroegindeweij). De hervormd-gereformeerden over de kerk (1900-1960) : ‘Dat de Bond wel namens de hervormd-gereformeerden optrad maar hen niet wist te verenigingen in één organisatie voedde de discussie over de positie van de Bond’(113). ‘Wat betreft het doel dat de bonders voor ogen stond, verstond men elkaar niet als het ging om het kerkelijk doel dat ze nastreefden (dat geldt ook voor de methode tot kerkherstel)’ (121). ‘De betekenis van de bond voor de hervormd-gereformeerden lijkt juist daarin gelegen dat hij hen een platform bood en de brede hervormd-gereformeerde achterban bij het kerkelijk vraagstuk betrok’(137). -De strijd om een bijzondere leerstoel van de GB (sinds 2001 zijn er twee) rond: H.Visscher, J.A.C van Leeuwen, J.Severijn e.a. levert weinig positiefs op (161). Hoe het ook zij is mede dankzij het werk van genoemde drie hoogleraren ‘dat de belijdenis der vaderen weer gehoord aan ’s lands hoogescholen’(192). -Verder aandacht voor het Studiefonds . - Een hoofdstuk over Izaäk Kievit en Leendert Kievit (vader en zoon Kievit). ‘Een groep theologen rondom de vaderlijke meester (IK), die elkaar vonden in een orthodoxe-bevindelijke prediking, maar die verder vooral hun eigen weg gingen. (-) Allen hadden natuurlijk de behoefte een vorm van continuïteit te construeren – LK niet het minst’(243). - Dr.Bram Kunz levert een bijdrage over hoe de hervormd-gereformeerden stonden in de eerste helft van de 20ste in de cultuur (285) Dr.H.Goedhart pleitte voor een kritische participatie in zij publicatie: Christendom en cultuur. Kunz: ‘Goedhart hield vol dat de zonde niet in het ding als zodanig zit, maar in de betrekking waarin mensen tot het ding staan’(305).(-) Cultuur genot door een mooi schilderij – esthetische ontroering.’Hiertegen kan voor een christen geen bezwaar maken’(Godhart)’(306).’Het handhaven van de antithese was wel een principe, maar de praktijk bleek weerbarstig te zijn. Ook hervormd-gereformeerden bleken kinderen van hun tijd’(311). - Mevr drs. Mirjam Hofman: De hervormd-gereformeerde omgang met het verleden in de periode 1906-1956. ’Hervormd gereformeerden bleven articuleren dat zij hun verbond het liefst zouden opheffen wanneer hun doel bereikt was. Herdenken i.p.v. jubileren werd voorgesteld als een constante in de geschiedenis van de Gereformeerde Bond, die altijd al samenhing met de erbarmelijke staat van de Hervormde Kerk en de tekortkomingen van hervormd-gereformeerden’(369). -Verder zijn er en aantal interessante bijlagen opgenomen. Met dank aan de redactie. Het is een leerzaam en goed leesbare uitgave over een aantal aspecten van de GB. Het ene onderwerp spreekt meer aan dan het andere. Het zoeken naar de samenhang vraagt wel inspanning. Als betrekkelijke buitenstaander heb ik er veel van geleerd.