Ik geloof

Vermigli was aanvankelijk een rooms-katholiek geestelijke, later een reformator die in dit eerste boekje liet zien dat hij teruggreep op de vroeg-christelijke kerk. Vooral Augustinus en Chrysostomus kende hij van binnenuit. Vermigli was zeer geleerd en had een fenomenale kennis van de Bijbelse talen. De Reformatie was een veel bredere Europese beweging dan wij vaak denken. Dit werkje van Vermigli ademt dezelfde leer en praktijk der godzaligheid die tot ons komt in de geschriften van Johannes Calvijn. Zo doet bijvoorbeeld het accent op het werk van de Heilige Geest Die het Woord toepast, aan Calvijn denken, alsook het centraal stellen van de verzoenende arbeid van Christus. Zijn uitleg van de ‘nederdaling ter helle’ is weer Luthers; onze Heidelbergse Catechismus volgt Calvijn. Ook bij lezing van Vermigli moeten we dus kritisch blijven. Dat was Calvijn ook, maar hij waardeerde Vermigli bijzonder en vroeg hem naar Genève te komen. Vermigli deed dat niet, maar werkte als hoogleraar wel op verschillende universiteiten in Europa. Door zijn geleerdheid en werkkracht was hij in staat om veel te publiceren. Het riep zowel instemming als vijandschap op. Dit boekje van Vermigli is eenvoudig en goed toegankelijk. Het taalkleed is radicaal, helder, onbevangen, als een sprankelende frisse bron om naar terug te keren. Zo is reformatie trouwens altijd bedoeld. De profeten in het Oude Testament riepen het volk terug naar de Bron, dat is: terug naar God Zelf, naar Zijn Woord, Zijn wet en Zijn inzettingen. Het is een misverstand te denken dat de zestiende-eeuwse Reformatie iets nieuws wilde. In onze tijd hebben wij weer een Reformatie nodig. Er is maar één weg: terug naar onze eigen wortels, terug naar de Bron. Dit boek kan daarbij behulpzaam zijn.