Op 18 april 2007 gaven drie mannen, twee Turken en een Duitser, hun leven voor Jezus Christus. Aan het begin van deze dag ontmoetten ze in Malatya enkel mensen van wie zij dachten dat ze ernaar verlangden om Bijbels onderwijs te ontvangen. Hun vriendelijk en gastvrijheid werd echter met verraad beantwoord.
Slechts enkele gelovigen in de rest van de wereld hoorden dit verhaal. Maar de dood van Necatie Aydin, Ugur Yuksel en Tilmann Geske, hoewel misschien genegeerd en snel vergeten, blijft spreken. Hun verhaal laat zien dat er nog steeds christenen zijn die in een vijandige omgeving het Evangelie uitdragen. En het getuigt van de bereidheid om Jezus te volgen, waar Hij de weg ook naartoe wijst.
De uitgever stelt vooraf; In theologisch opzicht wijken de opvattingen van de christenen in dit boek soms af van de reformatorische leer. Zo blijkt uit sommige citaten dat zij de algemene verzoening leren. In veel opzichten zrjn deze Turkse christenen echter een voorbeeld. Daarom vinden wij het belangrijk om hun verhaal door te gevenl
Het is een indrukwekkend en soms beangstigend verhaal, maar wel de realiteit. Een drietal voorwoorden vormen het begin: van Bas Belder (Europarlementariër), Ken Katayama, voorzitter, Cross-over Communications International, en Todd Jamison, International Mission Board, SBC Centraal Azië. De oorspronkelijke schrijver James Wright (pseudoniem) eindigt zijn inleiding als volgt:
Terwijl ik bij het graf van Tilmann (een van de drie) stond, had ik bijna geen geloof, maar ik had nog net genoeg om te geloven dat het niet te laat voor ons is om onze houding tegenover moslims te heroverwegen, niet te laat om onze prioriteiten op orde te krijgen, niet te laat om God aan te roepen, zo nodig in tranen en met luide stem, opdat hij zelfs de meest van haat vervulde, geharde vijanden van het Evangelie zal redden. Omdat ik geloof dat het niet te laat is voor hen – of voor ons – vertel ik dit verhaal.
Aangrijpend verhaal!
