Christus en Zijn Kerk
Uit zijn Brieven kennen we Rutherford als een predikant met een teer, nauwgezet geestelijk leven met een intieme omgang met de Heere en voor wie Christus werkelijk alles was. Dat vinden we terug in deze bijna 400 jaar geleden uitgesproken preken die voluit Christocentrisch zijn, waarin hij zijn dierbare Middelaar ruimhartig aanprijst. Hij was zich ervan bewust dat dit onvoldoende is als Gods Geest er niet mee gepaard gaat. ‘Wij kunnen voor u preken totdat ons hoofd barst en onze borst scheurt, ja, wij kunnen voor u preken totdat de oordeelsdag aanbreekt, en toch zal dat niet voldoende zijn, tenzij de inwendige roeping van de Geest ermee gepaard gaat’ (p. 225). Een enkele keer lijkt hij ruim, maar steeds wordt benadrukt dat er een Goddelijke daad nodig is, waarbij de uitverkiezing niet verzwegen wordt. ‘De uitverkiezing is het officiële schrijven en decreet van de Koning, die bepaalde personen met name verordineert tot het Koninkrijk van God. De krachtdadige roeping is de arrestatie (cursivering wv), die volgt op deze koninklijke stukken, enz.’ (p. 110). En in een andere preek: ‘Er is een goddelijke kracht, die van God komt om de zondaar te overtuigen van de toestand waarin hij verkeert. (…) Het is dus een bovennatuurlijk licht dat ons moet laten zien dat zonden ook werkelijk zónden zijn’ (p. 176).
Rutherford wist wat het inhoudt de nabijheid van Christus te ondervinden. ‘Ik spreek uit eigen ervaring en ik heb het nog onlangs ondervonden. Weet u wel dat Christus’ tegenwoordigheid en vertroosting een lekkernij zijn en niet het gewone voedsel van Christus’ kinderen?’ (p. 241). Ze hebben het aan zichzelf te wijten wanneer Christus geweken is. Maar ‘slaap niet, eet niet, rust niet totdat Hij terugkomt. Klaag en treur, maak haast, verlang en honger naar Christus’ (p. 241).
Gods Kerk is op aarde aan veel moeite en strijd onderworpen. Bij de dood zal God alle tranen afwissen. ‘Want dan heet Christus arme zondaren welkom thuis. Zij komen allen tot Hem met betraande gezichten, verduisterd door tranen vanwege de zonde en de vele moeiten in dit leven. En Christus ontmoet hen aan de deur, met een schone zachte doek in Zijn hand en Hij legt Zijn hand op hun gezichten en zegt: Zwijg stil, Mijn lieve kinderen, u zult nooit meer huilen’ (p. 368).
Met bewogenheid, maar wel in duidelijke taal, wordt gewaarschuwd zich niet te bedriegen voor de eeuwigheid. ‘Laat u om Christus’ wil niet bedriegen, en bedrieg uzelf niet, zoals de meesten doen. Honderden van u horen mij, en denken dat ze naar de hemel gaan en willen van die gedachte niet afgebracht worden.’ (p. 177). ‘Zo horen de mensen in onze tijd ook geruchten over Christus. Ze schilderen een hemel in hun eigen hoofd en een geloof van zichzelf, en lopen als een dier de kudde achterna’ (p. 112).
Naarstig wordt opgeroepen om de door God ingestelde middelen te gebruiken. ‘Alles wat mensen in de wereld hebben, is in werkelijkheid slechts een ‘gezicht’ of zien ervan’ (p. 115). ‘U kunt de wereld nooit tot uw eigendom maken. Nee, u moet bij de mond van het graf alles verlaten en naar binnen kruipen als een naakte worm die een hoopje modder achterlaat bij de ingang van zijn hol wanneer hij de aarde inkruipt. Maar u kunt wel Christus in het graf meenemen!’ (p. 116).
Van harte bevelen we deze inhoudsvolle preken ter lezing en overdenking (!) aan met de wens dat de Heere er Zijn onmisbare zegen aan wil verbinden. Verschillende preken (uit eerdere uitgaven) heb ik in de loop der jaren in de leesdiensten gelezen.
