Duinvlinder

De 70-jarige Maartje is als kind geplaatst in een vakantiekolonie om aan te sterken en dikker te worden. Nooit heeft ze begrepen waarom haar ouders haar op deze manier van huis lieten gaan en haar nooit opgezocht hebben. De tijd in de kolonie was afschuwelijk en heeft diepe sporen nagelaten bij Maartje. Wanneer haar man besluit om juist naar dat koloniehuis op vakantie te gaan, kiest ze ervoor om alle nare herinneringen onder ogen te komen en af te rekenen met het verleden. De schrijfster zet een boeiend stukje geschiedenis neer. Duizenden kinderen zijn in de vorige eeuw in deze koloniehuizen ondergebracht en de feiten wijzen uit dat er wantoestanden heersten. De schrijfster bouwt haar verhaal op rondom deze feiten en laat de lezers gruwen van bekers melk met een dik vel, vieze pap, verplicht slapen op je rechterzij en de wrede tirannie van veel zusters die voor de kinderen verantwoordelijk waren. Je proeft de wanhoop en de pijn van Maartje, een pijn die haar nog steeds gevangen houdt. In oude brieven leest ze de over liefde van haar ouders. Hierdoor is ze in staat om te vergeven en te werken aan herstel. Ze hernieuwt haar liefde tot God, die ondanks alle moeilijkheden altijd bij haar was. Achterin het boek zijn enkele foto’s opgenomen, die het verhaal prachtig illustreren.