Heerlijke zwakte
Na een goede peiling van onze tijd volgen bevrijdende woorden. In vijf bijbeloverdenkingen laat de auteur zien dat Gods Woord zulke andere tonen aanslaat. De wet van het tarwegraan betekent sterven om vrucht te dragen. De gelijkenis van het mosterdzaad laat zien hoe onooglijk het koninkrijk kan lijken, maar dat dat nog niets zegt over waar het naar toe gaat. Paulus pleit voor kracht in zwakte. God laat Zijn oog vooral vallen op het zwakke en redt de wereld door de dwaasheid van het kruis. Wij weten niet te bidden zoals het behoort, maar de Geest komt onze zwakheid te hulp. Dit zijn inderdaad bevrijdende woorden. Voor God hoeft niemand zich te bewijzen. Leven van genade alleen en Hem dienen in zwakte is bevrijdend. Door het lezen van deze overdenkingen leren we ook met respect te kijken naar mensen in gebrokenheid en zwakte.
Het derde deel van het boek is de toepassing van deze bijbelse lijnen voor het leven van vandaag. Het mooiste hoofdstuk vond ik het laatste, over gelukkige zelfverloochening. Het lijkt zo tegenover elkaar te staan: of je gaat voor zelfontplooiing, of je gaat de weg van de zelfverloochening. Dit is volgens de auteur een vals dilemma. Voor zelfontplooiing kunnen we in de Bergrede terecht. We komen juist tot bloei als we onszelf leren kennen als geschapen, geschonden en geheelde mens. Zelfverloochening staat niet tegenover zelfaanvaarding, maar tegenover zelfhandhaving. Dit zijn voor kerk, onderwijs en gezin belangrijke gedachten.
De gedachten in dit boek kunnen preken en dagopeningen verrijken. Het boek is wel een redactieslag te vroeg uitgegeven. Al lezend merk je dat vooral docenten worden aangesproken. Is het boek een weerslag van lezingen in het onderwijs? Dat is prima, maar een toelichting had dan niet misstaan. Op blz. 40 blijkt een alinea nog niet uitgewerkt te zijn en namen van auteurs die aangehaald worden, zijn soms verkeerd geschreven. Hopelijk komt er een tweede druk en is een verbeteringsslag mogelijk.
